Στο ταχυδρομείο, Άντον Πάβλοβιτς Τσέχωφ

ΑΝΤΟΝ ΤΣΕΧΩΦ, ΣΤΟ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΟ

Έτσι τα έφερε η τύχη να θάψουμε αυτές τις μέρες τη νεαρή σύζυγο του γέρου διευθυντή του ταχυδρομείου μας, του Σλαντκοπέρτσεφ. Αφού θάψαμε την ωραία μας, κατά τα έθιμα των προγόνων, πήγαμε στο σπίτι του ταχυδρομικού να γευματίσουμε στη μνήμη της μακαρίτισσας. 

Όταν ο γέρο-χήρος είδε να σερβίρουν τα μπλίνι, έκλαψε πικρά και είπε:

Το μπλίν, μια παχουλή τηγανίτα που σερβίρεται συνήθως με ψάρι.

-Έτσι, σαν τη μακαρίτισσα είναι ωραία τα μπλίνι, ροδοκόκκινα... Έτσι ωραία! Ακριβώς σαν τη συγχωρεμένη.

-Ναι, συμφώνησαν όλοι οι ομοτράπεζοι. Πράγματι ήταν καλλονή η γυναίκα σας, γυναίκα πρώτης τάξεως..

-Μάλιστα, κύριοι... Όλοι που την έβλεπαν, τη θαύμαζαν... Αλλά, τι να σας πω, κύριοι, εγώ την αγαπούσα ούτε για την ομορφιά της ούτε για την ηθική της. Αυτές οι δυο ιδιότητες είναι έμφυτες σε όλο το ωραίο φύλο και τις συναντάς συχνά κάτω από το φως του φεγγαριού. Την αγαπούσα για μιαν άλλη ηθική της χάρη. Εδώ που τα λέμε, τη μακαρίτισσα την αγαπούσα, αιωνία η μνήμη, γιατί παρ' όλο τον ζωηρό και εύθυμο χαρακτήρα της, ήτανε πιστή στο σύζυγό της. Μου ήτανε πιστή, μόνο που ήταν είκοσι χρονών, ενώ εγώ θα πατήσω σύντομα τα εξήντα. Ήταν πιστή στο γέρο της σύζυγο! 

Ο διάκος ομοτράπεζός μας, με ένα πλατύ γλαφυρό ελαφρύ μούγκρισμα εξέφρασε τη διαφωνία του ξεροβήχοντας.

-Φαίνεται σαν να μην το πιστεύετε, απευθύνθηκε στρεφόμενος προς αυτόν ο χήρος.

-Όχι, δεν είναι ότι δεν το πιστεύω, είπε ταραγμένος κάπως ο διάκος. Αλλά ξέρετε, πρόσθεσε, οι νεαρές γυναίκες τώρα πολύ συνηθίζουν, ραντεβού και άλλες τέτοιες "σαλτσούλες"... 

-Εσείς αμφιβάλλετε, αλλά εγώ θα σας το αποδείξω, κύριοι. Την τιμιότητά της την διατηρούσα με διάφορα μέσα στρατηγικής φύσης, με ένα είδος οχυρωματικών έργων, ως έπος ειπείν. Χάρη στη συμπεριφορά μου και τον επιτήδειο χαρακτήρα μου η γυναίκα μου δεν θα μπορούσε να με απατήσει με κανέναν και με κανέναν τρόπο. Χρησιμοποιώντας πονηριά προφύλαξα τη συζυγική μου παστάδα. Ξέρω κάποιες λέξεις, κάτι σαν σύνθημα και παρασύνθημα, τις οποίες μου αρκεί να τις λέω και μπορώ να κοιμάμαι ήσυχος για την τιμιότητα της γυναίκας μου...

-Και ποιες είναι αυτές οι λέξεις; τον ρώτησαν.

-Οι πιο συνηθισμένες, φυσικά! Διέσπειρα στην πόλη μια κακή φήμη. Αυτή την φήμη την ξέρετε όλοι σας πολύ καλά. Έλεγα σε όλους σας: "Ξέρετε, η γυναίκα μου η Αλιόνα τα έχει μπλέξει με τον διευθυντή της αστυνομίας, τον Ιβάν Αλεξέεβιτς Ζαλιχάτσκι". Αυτές οι λέξεις ήταν αρκετές. Ποιος να τολμήσει να κοιτάξει την Αλιόνα, που όλοι σκιάζονταν την οργή του αστυνόμου! Με το που την έβλεπαν, λάκιζαν όλοι, μην τυχόν και τους πάρει με στραβό μάτι ή τους υποψιαστεί ο Ζαλιχάτσκι. Πόσο γελάω με αυτά! Ποιος τολμά να μπλέξει με κείνον τον τρομακτικό μουστακαλή; Δεν θα καλοπεράσει, άσε που μπορεί να τον τυλίξει σε καμιά κόλλα χαρτί για τάχα μου υγειονομική παράβαση... Να δει τη γάτα σου στο δρόμο και να σου κοτσάρει κλήση περί αδεσπότων ζώων και μάλιστα με πρωτόκολλο! 

-Ώστε, η γυναίκα σας δεν τα είχε με τον Ιβάν Αλεξέγεβιτς; ρωτήσαμε έκπληκτοι

-Όχι, κύριοι, ήταν απλώς μια πονηριά μου! Χαχα! Τι ωραία που σας την έφερε, νεαροί μου! Αυτό ήτανε!

Πέρασαν τρία λεπτά απόλυτης σιγής, Καθόμασταν σιωπηλοί, λυπημένοι και ταπεινωμένοι, που τόσο χοντρά μας δούλεψε όλους μας ο χοντρός κοκκινομύτης γέρος.

-Τί να γίνει, ας ευχηθούμε να ξαναπαντρευτείς, μουρμούρισε ο διάκος... 


Σημείωση: Τα επώνυμα που αναφέρονται στην ιστορία, Σλαντκοπέρτσεφ και Ζαλιχάτσκι δεν είναι διόλου τυχαία. сладкий (σλάντκι) σημαίνει γλυκός και перец (πέρετς) είναι η πιπεριά, δηλαδή Γλυκοπιπερόπουλος κατά κάποιον τρόπο, ενώ το όνομα του αστυνόμου σημαίνει "παλικαράς", "άντρακλας", ή ότι άλλο με παρεμφερή σημασία.